(philol.), wijze van uitdrukking, die een stijleffect teweeg brengt door afwijking van den gebruikelijken zinsbouw, hetzij door volgorde van woorden (woordfiguren, bijv. → gradatie, repetitio), hetzij door aan de gedachte zulk een wending te geven, dat de zinsbouw geheel anders wordt (gedachtefiguren: → interrogatie, → apostrophe, enz.). Sommige dienen om gedachten te onderstrepen, andere om die te vervagen, weer andere zijn de taal van diepe emotie. In de → rhetorica vooral van belang.
Lit.: H. Padberg, De mooie taal (1924); J. Acket, Stijlstudie en stijloefening (s1925); A. Vogel, Rhetorica (1931). v. d. Eerenbeemt.
