Dans in paren (man en vrouw); berust vooral op het erotische motief: door het dansen in paren meende men de vruchtbaarheid van de natuur gunstig te kunnen beïnvloeden. P. komen reeds in Palaeolithischen tijd voor (rotsteekeningen te Combarelles, Dordogne). De Klassieke Oudheid kent de p. bij uitzondering. Hier, en ook bij alle primitieve volken, danst men alleen den „open” p., d.w.z. de paren raken elkaar hoogstens aan bij de hand.
De vroege M.E. kenden reidansen, eerst in de 15e eeuw gevolgd door den p., waarbij één paar in open houding danste, terwijl de overigen toekeken. De „gesloten” p. gold aanvankelijk als ongepast en werd herhaaldelijk verboden. Met de wals wordt ten slotte de gesloten p. in draaiende beweging gesanctionneerd, en deze vorm, die alleen in Europa voorkomt, kreeg zijn meest verregaande toepassing in de na-oorlogsche dansen als step, tango e.d.
