(biologie). Bij gedwongen zelfbevruchting van een vreemdbestuivende plant zijn de nakomelingen van de eerste generatie meestal zwakker dan die, welke door de normale vreemdbevruchting worden verkregen.
De individuen van de tweede inteeltgeneratie zijn doorgaans nog zwakker, doch de graad van inteeltschade neemt met de volgende inteeltgeneraties af, tot ze geheel ophoudt: de stam heeft dan zijn inteeltminimum bereikt. Bij sommige planten ligt dit i. zoo hoog, dat de ingeteelde individuen zoo goed als geen verschil aanwijzen met producten van vreemdbestuiving; in andere gevallen ligt het i. zeer laag.
Kruising van „sibs”, d.w.z. broeders en zusters binnen een zelfbevruchte familie, brengt weinig of geen verbetering van de groeikracht mee; kruising tusschen ingeteelde stammen, die tot verschillende families behooren, heft gewoonlijk, echter niet steeds, de inteeltschade op, en doet individuen ontstaan, wier opbrengst en groeikracht die van de normaal vreemdbestovene minstens evenaart.Lit.: E. H.
East en D. F.
Jones, Inbreeding and outbreeding, their genetical and sociologieal significance (1919). Dumon.
