Hallucinatie - (afgeleid van het Lat. woord hallucinari = bazelen), waarneming, in wakenden toestand, waarvoor geen zintuigelijke prikkel in de buitenwereld aanwezig is. Bij menschen met een zeer levendige phantasie kan een verbeelding tot zintuigelijke waarneming worden.
Zoolang zij zich van de onwerkelijkheid der waarneming bewust zijn, is hun hallucineeren niet als een stoornis der geestvermogens op te vatten; dit laatste geldt ook voor de h., welke bij sommige organische zenuwziekten ontstaan door prikkeling van cerebrale centra. Er is sprake van een stoornis der geestvermogens (van een psychose), wanneer de hallucinant overtuigd is van de werkelijkheid van zijn waarneming; hij handelt dan ook onder invloed van en overeenkomstig zijn h. en kan aldus gevaar opleveren voor zich of zijn omgeving (moord door een vermeend bevel).
Men onderscheidt h. op het gebied van het gezicht, het gehoor, den reuk, den smaak en het gevoel. H. komen bij verschillende vormen van psychosen voor: schizophrenie, hysterische psychosen, delirante toestanden (vgl. o.a. ➝ Delirium tremens), enz.
Zie ook ➝ Buitenwereld (realiteit der); Gewaarwording.
