Grond - (Lat.: ratio) (philos.), in het algemeen datgene, waarop iets anders berust; meer in het bijzonder denkbeginsel of principe van kennis (➝Beginsel). Als zoodanig strekt het zich verder uit dan het begrip oorzaak, dat veeleer uitsluitend zijnsbeginsel beteekent: niet enkel de oorzaak, maar ook het ➝gevolg kan immers kenbeginsel zijn.
Er kunnen daarom bijv. wel gronden aangewezen worden voor het Godsbestaan, maar geen oorzaken.Het beginsel van voldoenden grond, door Leibniz als fundamenteel denkbeginsel opgezet, is bij Aristoteles onbekend. Het luidt: al wat is, moet een voldoenden „grond” hebben voor zijn bestaan en wezen. Feitelijk gebruikt Leibniz het als een bijzondere formuleering van het ➝causaliteitsbeginsel.
Lit.: Beysens, Ontologie (21917, 212); Geyser, Das Prinzip vom zureichenden Grunde (1929): Van den Berg, Introd. in Ontologiam (1933, 196). v. d. Berg.
