is de naam van een der deutero-canonieke boeken van het O.T. (zie Bijbel 2). Men kan het boek als volgt verdelen: 1-5, de wijsheid wordt in het leven van ieder mens beloond; 6-9, Salomon bezingt de voortreffelijke eigenschappen van de wijsheid en haar goddelijke herkomst; 10-15, een beschrijving van de leiding der geschiedenis, in het bijzonder van Israels historie, door de wijsheid.
Egypte en Israël worden tegenover elkander gesteld. Met vijf parallellen (16-19) wordt tenslotte aangetoond, hoe de straffen over Egypte tot redding voor Israël werden door Gods wijsheid.
De bedoeling van de schrijver is vooral om aan te tonen, dat de wijsheid van Israël verheven is boven die der volkeren. Hij personifieert de wijsheid en herinnert in zijn terminologie soms aan de proloog van het Evangelie van Johannes.
Men neemt algemeen aan, dat het boek geschreven is in de iste eeuw v. Chr., in het Grieks, om te waarschuwen tegen de assimilerende invloeden van het Hellenisme op de Joden in Alexandrië.Het boek vertoont tegenover Prediker en Ecclesiasticus duidelijk een voortgang in de openbaring met name ook met betrekking tot het leven na de dood (zie Dodenrijk). Schijnbaar hellenistische trekken, die het zo nu en dan vertoont, wijzen eerder op een ontwikkeling binnen het Jodendom. Er bestaat een verwantschap met de mentaliteit van de sekte, waarover de rollen in Ain Fasjka ons inlichten. Het is wel zeker, dat Paulus het Boek der Wijsheid heeft benut. M. A. B./J. w.
