Het is katholieke leer dat de gerechtvaardigde mens (de mens „in staat van genade”) door de goede werken, die hij krachtens Gods genade en de verdienste van Jesus Christus, wiens levend lidmaat hij is, in dit leven stelt, waarachtig zowel vermeerdering van heiligmakende genade als het eeuwig leven verdient (vgl. Conc. van Trente, 6de zitting, canon 32).
Deze leer steunt op de H. Schrift die in de goede werken niet enkel de reden ziet, waarom ons het eeuwig leven wordt geschonken, maar ook de maat waaraan de glorie beantwoordt, en die het eeuwig leven afschildert als de prijs, de kroon, het loon en de vergelding van de goede werken; een vergelding die de Heer ons zal geven in zijn hoedanigheid van rechtvaardig Rechter (Matth. 25 : 21; 1 Kor. 3 : 8; 9 : 24; Matth. 5 : 12; 2 Tim. 4:8).
Bij het weergeven van de verhouding onzer goede werken tot de eeuwige zaligheid in het woord „verdienste”, lette men echter op twee dingen. Ten eerste, dat God inderdaad onze in Christus verrichte werken aanvaardt en zo onszelf doet bijdragen tot onze zaligheid en deze ons werkelijk als loon geeft.
In de tweede plaats dient men steeds het verschil met het gewoon menselijk loon en verdienen te beklemtonen, omdat heel ons vermogen om te verdienen aan God te danken is. Zo affirmeert de juist begrepen verdienstelijkheid de spanning, welke wij ook in de Schrift vinden, van het genade-karakter én het loon-karakter onzer zaligheid, die niet door ons uit eigen kracht bemachtigd wordt, maar gave blijft, zo evenwel dat zij tegelijk loon is voor wat de mens krachtens voorafgaande gave kon verrichten (2 Genade; Goede werken).
G. D.
G.
