heet een stroming in de nieuwtestamentische wetenschap, die in de vorige eeuw is opgekomen en vooral in Nederland betekenis kreeg. Men onderscheidt 2 perioden, waarvan de eerste (2de helft der 19de eeuw) in Nederland aanknoopte bij de Tübingerschool en Bruno Bauer.
De voornaamste vertegenwoordigers der zgn. Hollandse Radicale School in deze periode waren: Allard Pierson, A.
D. Loman, J. van Loon, W.
L. van Manen en de Zwitser Rudolf Steek. Kenmerkend was vooral: de vérgaande critiek op de Paulinische Brieven.
Daarnaast werd gehandeld over het karakter der Evangeliën, die werden opgevat als een verdichtsel van de gemeente, die eigen ervaringen buiten zichzelf projecteerde.In een tweede periode werd deze arbeid voortgezet. Karakteristiek werd toen echter: critiek vanuit de godsdiensthistorische vergelijking. Vooral Arthur Drews verklaarde Jesus en het Evangelie uit vóór-christelijke religies, met name uit een „cultus van Jesus bij geheime sekten” die naast een hoogste God een tweede god, nl. Jesus, vereerden. Ook de mysteriën van lijdende, stervende en herrijzende góden van Vóór-Azië zouden belangrijke elementen hebben geleverd. In deze trant arbeidden in Nederland de wijsgeer G.
J. P. J. Bolland en vooral G. A. van den Bergh van Eysinga. G. s./j. c. G.
