(van Lat.: oblatus, (aan God) opgedragen) waren kinderen, die door ouders of voogden aan God werden gewijd in een klooster om daar tot monnik te worden opgevoed. Dit gebruik kwam zowel in het Oosten als in het Westen voor.
Daaruit voortvloeiende misbruiken leidden in de loop der Middeleeuwen tot geleidelijke afschaffing. Het Concilie van Trente maakte er definitief een eind aan.
Voorts werden oblaten genoemd volwassenen, die zonder zelf kloosterling te worden zich bij een klooster aansloten en in sommige plichten en rechten van het klooster deelden. Ook dit instituut verdween in de latere Middeleeuwen, om in de 19de eeuw bij de Benedictijnen te herleven.
Tenslotte dragen ook leden van een aantal reguliere genootschappen deze naam, bijv. de Oblaten van de H. Franciscus van Sales, de Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria.
