De stijgende ontkestening van Frankrijk deed de Franse kardinalen en aartsbisschoppen, de 24ste Juli 1941, besluiten tot de oprichting van het seminarie van de Mission de France. Bepaalde geografisch en sociaal omlijnde groepen bleken volkomen van de Kerk vervreemd.
Grote streken van het platteland en vele industriecentra bleken missiegebieden te zijn. Gebrek aan priesterroepingen enerzijds en wantrouwen van de arbeidersklasse ten opzichte van de Kerk anderzijds maakten het onmogelijk deze groepen langs normale pastorale wegen te bereiken.
Het speciale seminarie dat in Lisieux gevestigd werd, allereerst om in het nijpend tekort aan priesters te voorzien, bleek in feite ook velen te trekken. Ze werden er opgeleid voor speciale zielzorgtaken op het platteland of in de industriecentra, taken, die vanuit een ware godsdienstige roeping en met een grote soepelheid van werken moesten worden uitgevoerd.
Om de boodschap van het Christendom weer te doen doordringen in deze milieu's, was het nodig ze te leren kennen in hun volle realiteit. Daarbij was de situatie op het platteland anders dan in de stad.
Vandaar een indeling in de Mission rurale en de Mission urbaine. Door een volledige inzet in de groep die zij willen bereiken, trachtten de priesters concrete aanknopingspunten te vinden voor hun zielzorgwerk.
Zo werd in 1944, als onderdeel van het werk, in Parijs-Montreuil, de hoofdstad van het Franse communisme, de Mission de Paris opgericht, die zich weldra over andere grote steden uitbreidde. Ze is meer bekend als het instituut der priester-arbeiders.
Omdat een volledige aanwezigheid van de Kerk in het proletariaat niet uitsluitend door militante katholieke leken tot stand gebracht kan worden, zond kardinaal Suhard er ook priesters heen.
Door het leven van de arbeiders volledig te delen zouden zij hun noden en hun hoop leren kennen, en de bodem rijp kunnen maken voor het zaad van Gods Woord.
In dit werk ontstond geleidelijk een spanning tussen de sociale en geestelijke aspecten: er bestaat wel verband tussen de materiële en economische situaties en de afwezigheid van Christus en zijn Kerk, maar beide feiten zijn toch niet van dezelfde orde en kunnen niet vereenzelvigd worden. Toen deze verwarring dreigende vormen aannam, werd in 1953 het instituut van de priester-arbeiders in zijn toenmalige vorm opgeheven.
De Mission de France werkt echter door en kreeg in 1934 een officieel statuut (apost. const. Omnium Ecclesiarum).
Haar seminarie, in 1952 van Lisieux overgebracht naar Limoges, werd opnieuw verplaatst, thans naar Pontigny, en kwam onder een eigen onafhankelijke prelaat, doordat het dorpje Pontigny verheven werd tot een prelatuur nullius. Het streven van de Mission de France is er op gericht om in een gezamenlijke inspanning van parochiepriesters, arbeiders-leden van de Katholieke Actie, en werkende priesters de Kerk in haar geheel te laten missionneren.
