heeft in ons spraakgebruik een overwegend passieve betekenis, nl. van lijdzaamheid en dulden: men „ondergaat” iets, dat onvermijdelijk is. In de bijbelse taal is het woord echter rijker van inhoud.
Daar treft men het, naast de genoemde betekenis, ook aan in de actieve zin van „geduldig wachten, uitzien naar iets”. De gelovige heeft „geduld”, maar dan niet in de zin van de Griekshumanistische, mannelijke fierheid, doch als een kleine mens, die tot God vlucht, van Hem alleen redding verwacht en door deze hoop moedig volhoudt.
Geduld en hoop horen zo bij elkander en zijn wezenlijke kenmerken van de christelijke toekomstverwachting. j. v. D.
