is een bijbelschool, welke door de Dominicanen in 1890 werd opgericht op het terrein iets ten Noorden van Jerusalem waarop vanaf de 5de eeuw tot 614 de basiliek en het klooster ter ere van St. Stephanus gestaan hadden.
P. Lagrange, de eerste leider, wist de school en haar tijdschrift, de Revue Biblique (sinds 1892), met hun vooruitstrevende wetenschappelijke instelling, door de moeilijke tijd van het modernisme heen te leiden o.a. door meer naar de archeologie uit te wijken - en tot grote bloei te brengen.
Ondanks het feit, dat men academische graden alleen te Rome kan verkrijgen (bij de Bijbelcommissie of aan het Pauselijk Bijbelinstituut der Jezuïeten), heeft de school aan velen een belangrijke vorming gegeven door haar lessen en excursies. Vanaf 1910 begon zij de uitgave van de serie Etudes Bibliques.
De sinds 1948 uitgegeven bijbelvertaling (met haar voortreffelijke inleidingen en noten), de zgn. „Bible de Jérusalem”, is als een neerslag van de wetenschappelijke posities der school. De huidige leider P. de Vaux heeft o.m. een belangrijk aandeel gehad in de opgravingen rond Ain-Fasjka.
Bekende medewerkers der school: P. Vincent (archeologie), P.
Abel (overleden 1953; geografie en geschiedenis) en P. Benoit (N.T.).j. w.
