is een vrijwillige overtreding van Gods wet, waarbij de mens zich van God afwendt en daardoor zijn deelgenootschap in Christus aan Gods innerlijk leven verliest en een eeuwige straf (de hel) verdient. Het begrip (niet de term) doodzonde is in de H.
Schrift te vinden. Daar worden zonden genoemd, waardoor de mens dood is (Kol. 2 : 13; 1 Jo. 3 ; 14), waarvan het einde of de soldij de dood is (Rom. 6 : 20), die de dood voortbrengen (Jac. 1 :15), waardoor men de dood verdient (Rom. 1 : 32), het eeuwige bederf in loopt (2 Kor. 5 : 10), het Rijk Gods niet erven zal (Gal. 5 : 21).
Ook in de Goddelijke Overlevering is het begrip doodzonde zeer duidelijk te vinden (H. Augustinus).
Indien men een daad bedrijft, welke in deze leer als „doodzonde” wordt gequalificeerd, dan is men persoonlijk pas schuldig, indien deze daad „vrijwillig" geschiedt. Wanneer de dader bij het stellen van die daad (zonder schuld) ernstig belemmerd is in zijn verstandelijk denken of (zonder schuld) onvoldoende inzicht heeft in het zwaar zondig karakter van die daad of (en) (zonder schuld) ernstig geremd is in zijn vrije wilskeuze, dan is er van persoonlijk aangerekende doodzonde geen sprake.
Wanneer echter de grondinstelling der overgave aan Gods wil door een vrije daad weersproken wordt, dan - en dan alleen bedrijft de handelende mens een doodzonde (zie Dagelijkse zonde en Zonde.)
