(1905), Jezuïet, Frans theoloog en professor in de geschiedenis der christelijke Oudheid aan het Institut Catholique te Parijs, behoort tot de theologengroep van Lyon-Fourvière, wier denken sinds 1946 veelal als „nieuwe theologie" bestempeld is gaan worden. Hij is sterk geïnteresseerd in het probleem der ontmoetingsmogelijkheid van het Christendom met het moderne denken (op missiegebied het probleem der aanpassing), waarbij hij uitgaat van de overtuiging, dat alle wijsgerig denken in de geloofsbezinning omgemunt moet worden, zodat verschillende vormen van wijsgerig denken voertuig kunnen worden van de geloofsprediking en een identificatie van Christendom bijv. met het Griekse denken moet worden afgewezen.
Zeer nauw zoekt hij de band aan te halen tussen theologie en openbaringsbronnen (met H. de Lubac is hij leider van de serie Vaderuitgaven Sources chrétiennes) in het besef van de betrekkelijke waarde der verschillende theologische systemen en daarbij voert hij een warm pleidooi voor de allegorische Schriftverklaring van een Origenes, waarbij in tal van feiten een diepere zin ontdekt werd (spirituele exegese). Hiermede hangt samen zijn belangstelling voor de theologie der geschiedenis, welke eschatologisch gericht is, en voor het denken van Oscar Cullmann.
Zo is hij behalve een vruchtbaar publicist ook een brede oecumenische geest, die bovendien in practisch-apostolische werkzaamheid gestalte zoekt te geven aan zijn ideeën. j. c. G.
