De H. Schrift spreekt van zonden waar ook de rechtvaardige niet vrij van is en die niet van het eeuwige leven en het rijk Gods uitsluiten (1 Kor. 3 : 15; Jac. 3 : 2; 1 Jo. r : 8).
Dit is in de geloofsdoordenking der Kerk nader gepreciseerd in de leer der dagelijkse zonde. In tegenstelling tot de doodzonde is hier geen sprake van een radicale breuk in de liefdevolle verhouding tot God, doch meer van een geremd worden van de mens in zijn opgang naar God.
De liefde Gods is nog werkzaam in deze mens; zij weerhoudt hem van daden die in vierkante oppositie met Gods wil en daarom in strijd met de vriendschap zijn. Daarom verdient deze mens geen eeuwige straf, die in het verlengde ligt van een werkelijk God de rug toekeren, doch slechts een tijdelijke, hetzij hier op aarde hetzij in het hiernamaals (vagevuur).Ook de katholieke leer weet dus, dat ten gevolge van de erfzonde de rechtvaardige tegelijk zondaar blijft. De gespletenheid van de mens in zijn huidige staat brengt met zich mee, dat er een veelheid van tendenties mogelijk is, die niet volledig met elkander harmoniëren. In tegenstelling met de engel valt voor de mens niet bij elke daad de beslissende inzet. Er zijn „splinters” (vgl. Matth. 7 : 3) van een te geringe importantie dan dat daarbij in de regel de volle inzet der persoonlijkheid geschiedt. Ook bij een materie, die dit uiteraard wel oproept, kan geremdheid in de vrije keuze of onvoldoende doorzicht oorzaak zijn, dat de grondintentie zich handhaaft.
Deze grondhouding is voor de uiteindelijke beoordeling beslissend. Daarom mogen de gevolgen der dagelijkse zonde toch niet onderschat worden. Zij belemmert immers de groei der liefde en benadeelt de onderdanigheid aan Gods liefdewil, zodat zij bij veelvuldige herhaling bereidheid kweekt om uit eigenliefde heel deze onderdanigheid op te zeggen (verder 2 Zonde). j. c. G./J. w.
