is een protestantse term, die in het geloofsleven het doorleefde en zelfervarene aanduidt. Stromingen, die hierop bijzondere nadruk leggen, noemt men „bevindelijk Christendom”.
Dit keert zich tegen een enkel „historisch" geloof en stelt in de prediking tegenover de objectiviteit de innige subjectieve bevindelijkheid op de voorgrond. In Nederland wordt bovendien sterke nadruk gelegd op de uitverkiezing, waarbij de mens zichzelf moet onderzoeken, of hij aan de „kenmerken” der wedergeboorte voldoet.
Dit leidt niet zelden tot zwaarmoedigheid en wanhoop of ook tot onverschilligheid. Zulk een bevindelijk Christendom treft men aan in verscheidene gemeenten van de Gereformeerde Bond
