heeft voor het oor van iedere Christen een zeer bepaalde klank. Overgenomen vooral uit de taal van Paulus en Lucas duidt men er het geheel van de genadevolle beloften mee aan, welke vnl. aan Abraham (Rom. 4 : 13—16, Gal. 3 : 8—9) en zijn geslacht door God werden gegeven en welker inhoud was: een groot nakroost (Gen. 12 : 2, 13 : 16), een vaste woonplaats (Gen. 12 : 7, 13 : 15; Beloofde Land) en een bijzondere zegening, die zich langs zijn geslacht over alle volkeren zou uitstrekken (Gen. 12 : 3, 18 : 18).
De erfgenamen van die belofte zijn de geestelijke kinderen van Abraham, die door het geloof de „vader des geloofs” volgen (zie Abraham). De trouw van God aan zijn beloften vindt een zwakke weerglans in de mens, die getrouwelijk naar vermogen nakomt, wat hij beloofde.
De burgerlijke wet beschermt de belofte niet. j. v. D.
