is een verandering van geesteshouding, inzonderheid vanuit de zonde tot een leven voor God. Omdat ieder mens zondig is, eisen Joannes de Doper en Jesus zelf bekering (Gr.: metanoia), daar het rijk Gods nabij is: Matth. 3 : 2 par.; 4 : 17 par.; zie ook Hand. 2 :38.
Zij is een ommekeer die tot het heil voert en daarom niet mogelijk zonder Gods genadewerking, noch bij haar allereerste begin, noch bij haar voltooiing, welke samenvalt met Gods daad van rechtvaardigmaking bij het ontvangen (in volle werkelijkheid of ,,in begeerte”) van Doopsel of Biecht. Zij is dan ook een nieuwe geboorte, een levensverandering tot in de wortel.
Van de kant des mensen bevat de bekering zowel een element van verandering van levensgedrag en vooral levenshouding, alsook een van aansluiting bij de Verlosser Christus in zijn Kerk (zie Hand. 2 : 41). Behalve in algemene zin wordt het woord bekering nog gebruikt in een of meer speciale betekenissen, waarbij een dezer elementen meer naar voren treedt.
Zo spreekt men van een bekering uit een zondig gedrag, ook bij iemand die reeds het ware geloof in de ware Kerk van Christus belijdt. Zelfs is het in de ascetisch-mystieke literatuur gebruikelijk te spreken van een tweede (en derde) bekering, welke een leven inluidt dat naar de volmaaktheid streeft uit kracht van een ingestorte habituele beschouwing.
Hiermee hangt samen dat wie het monniksleven omhelsden oudtijds conversi, bekeerlingen, werden genoemd (nu nog kerkrechtelijke term voor leliebroeders: C.I.C., can. 564 en 565). Het objectieve element treedt naar voren wanneer men spreekt van bekering (en van bekeerlingen, convertieten) bij degenen die te goeder trouw leefden in heidendom, ketterij of schisma.
Daarom gebruikt men voor de beide laatsten ook terecht de term hereniging. Toch heeft ook hier de term bekering zin, én om het objectieve kwaad dat in ketterij of schisma gelegen is, én omdat met de overgang tot de Katholieke Kerk soms iets van een bekering in ascetisch-mystieke zin gepaard gaat (zie ook Boete). p. s.
