oorspronkelijk zwembad. Dergelijke private huisbaden zullen reeds vroeg door de Christenen als doopbekken benut zijn.
Na de vrede van Constantijn (313) bouwt men rond het doopbekken een eigen gebouw, dat ook baptisterium heet.Het stromende water duidt op de levensbron (fons, vgl. doopvont): het bad in „levend” water, de wedergeboorte uit de schoot der Kerk.
Vanaf het algemeen worden van de kinderdoop en van de begieting in plaats van de onderdompeling raakt veel van deze grootse symboliek in verval. Het bekken wordt ondiep en gevuld met stilstaand water. Losstaande „doophuizen” bleven slechts in Frankrijk tot aan de Romaanse tijd en in Italië tot aan de Renaissance in gebruik. „De eeuwig ruisende levensbron in een echoënde koepelrotonde is opgedroogd.” (zie Doopsel en Doopkapel). j. w.
