Michaël (1513-1589), sinds 1552 professor in de exegese te Leuven, kwam in zijn verzet tegen de scholastieke theologie tot allerlei dwalingen in de genadeleer. Met een beroep op Augustinus leerde hij, dat de oorspronkelijke gerechtigheid aan de nog ongeschonden natuur verschuldigd was en niet bestond in een toegevoegde bovennatuurlijke gave.
Het eeuwig leven zou beloning zijn van louter natuurlijke verdienste. Door de erfzonde is echter de menselijke natuur bedorven en nog slechts tot zondigen in staat.
Alleen door de genade van Christus is de zondige mens in staat tot liefdevol gehoorzamen aan Gods wet. En in deze gehoorzaamheid bestaat de gerechtigheid, die niet als een ingestorte heiligmakende genade zou mogen worden opgevat.
Vele van zijn stellingen werden door Pius V in 1567 veroordeeld. Bajus onderwierp zich, maar wist in 1587 te bereiken, dat door de universiteit enige stellingen van de Jezuïet Lessius werden gecensureerd.
De gebeurtenissen rond Bajus vormen een voorspel van de strijd rondom Jansenius.
