eigenlijk Assoer (dit was de naam van de oudste hoofdstad en van de nationale god), omvatte het noordelijke gedeelte van het tegenwoordige koninkrijk Irak. De belangrijkste steden in de Oudheid waren Assoer, Kalach, Ninive en Arbela.
De betekenis van Ninive als wereldstad (vgl. Jonas 3 : 3) duurde feitelijk slechts van 705 tot aan de verwoesting door de Meden en Chaldeeën in 612 v.
Chr. De Assyrische godsdienst en beschaving waren ongeveer op dezelfde wijze van die der Babyloniërs afhankelijk als later de Romeinse van die der Grieken.
Ook door zijn staatkundige en militaire organisatie kan men het Assyrische Imperium vergelijken met het Romeinse. Al leggen de geleerden thans liefst de nadruk op de bijzondere trekken van de Assyrische volksaard, zoals die blijken op cultisch en ook op juridisch terrein, over het algemeen zijn de Assyriërs de verspreiders geweest van de door hen geassimileerde Soemerisch-Babylonische beschaving.
Deze verspreiding had aanvankelijk plaats door kolonisatie (reeds in de 19de eeuw v. Chr. tot Klein-Azië toe), later hoe langer hoe meer door veroveringen.
Toen heeft zich hun wreed en onmeedogend militairisme diep ingeprent in het geheugen der onderworpen volken (vgl. o.a. Nah. 3).
De bloeitijd en de grootste expansie van het Nieuw-Assyrische rijk zijn van ca. 745 v.
Chr. af gelijktijdig met het tijdperk der koningen en der grote profeten van Israël en Juda.
De bijbelse gegevens worden aangevuld en geïllustreerd door de inscripties van Assyrische koningen als Salmanassar III, Tiglath Pileser III, Sargon II, Sanherib, Esarhaddon. De regering van Assoerbanipal, de laatste grote heerser uit de dynastie der Sargonieden, was een hoogtepunt, ook wat kunst en literatuur betreft, vóór de plotselinge ineenstorting in 612 v.
Chr. (zie kaart Nabije Oosten ten tijde van de patriarchen). D.
L. B.
