Straatfotografie verwijst in het algemeen naar het maken van foto's in de openbare ruimte, dus plaatsen waar mensen samenkomen zoals straten, stations, parken en winkelcentra. Het onderwerp van dit fotografiegenre is de mens en zijn omgeving.
De meeste straatfotografen werken met een compacte digitale camera met lichtsterk objectief, maar ook bijvoorbeeld een smartphone of een spiegelreflex kan prima dienst doen. Een nadeel van de klassieke analoge spiegelreflex met filmrolletjes is het geluid dat de opklappende spiegel maakt bij het nemen van een foto. Veel straatfotografen verkiezen immers onopgemerkt (in "stealth mode"!) op straat te werk te gaan. Wil je toch een 'betere camera' voor het straatwerk, dan zijn er tegenwoordig (dure) digitale high-end compactcamera's die beschikken over lichtsterke objectieven en grote sensors. Met deze toestellen kun je foto's nemen onder slechtere lichtomstandigheden, lagere filmgevoeligheid (ISO) (wat scherpere korrel oplevert bij vergrotingen) en met grotere sluitersnelheden. Een goede straatfotograaf heeft aandacht voor compositie-elementen, het experimenteren met verschillende standpunten, en het streven naar een foto die 'een verhaal' te vertellen heeft, dus eigenlijk zaken die voor fotografie in het algemeen gelden.
Elke straatfotograaf heeft wel zijn eigen stijl. Het hangt vooral af van de persoonlijkheid van de fotograaf, of hij zelfbewust op mensen durft af te gaan of liever onzichtbaar blijft. Mensen die er zich bewust van zijn dat iemand een camera op hen richt, gedragen zich ook anders. Dit levert een minder spontane foto op, hoewel sommige fotografen het net boeiend vinden dat iemand recht in de lens kijkt. Straatfotografen die hun onderwerp onopvallend wil benaderen, gebruiken bij voorkeur een compacte, zwarte camera, lopen niet rond met de camera voor het oog (maar bijvoorbeeld lager, aan de heup), en gebruiken nooit een flitser.
