De presocraten of presocratici ("vóór Socrates") waren filosofen die in het oude Griekenland aan de basis lagen van de westerse filosofie. Deze denkers zochten naar rationele verklaringen voor natuurlijke fenomenen die eerder werden uitgelegd met mythes, legenden en de activiteit van goden.
Westerse filosofie begon in het oude Griekenland in de 6e eeuw v.Chr. De centra van de presocratische filosofie waren de Griekse steden in Zuid-Italië en de steden van de Griekse kolonisten aan de westkust van Klein-Azië (Anatolië).
De presocraten leefden in de periode van ca. 600 tot ca. 350 v.Chr. Sommige denkers die als 'presocratisch' worden beschouwd, waren echter tijdgenoten van Socrates (470–399 v.Chr.), zoals de atomisten en sommige sofisten.
Van de presocraten zelf zijn er slechts fragmenten uit hun geschriften overgeleverd. Plato en Aristoteles behandelen hun ideeën soms uitgebreid, maar het is niet geheel zeker of ze dit niet doen om hun eigen ideeën te belichten. Veel van wat we denken te weten over de presocraten is dus waarschijnlijk onjuist (bijvoorbeeld door veelvuldig kopiëren van fragmenten of commentaren) of vals voorgesteld.
De bekendste presocratische wijsgeren zijn, in chronologische volgorde: Thales, Anaximander, Pythagoras, Heraclitus, Parmenides, Anaxagoras, Empedocles, Zeno en Democritus.
