Leven na de dood is de hypothese dat de geest, de ziel of het bewustzijn van een levend wezen na de dood blijft bestaan zonder lichaam.
De kwestie van het leven na de dood is onder andere een filosofische, religieuze en spirituele kwestie, waarvan de discussie sinds de oudheid wordt gevoerd.
In veel religies wordt het menselijk leven op aarde gezien als een rijping of proeftijd. Na de dood verandert de essentie van het individu uiteindelijk in een andere staat van zijn. Volgens sommige modellen die een wedergeboorte veronderstellen, overleeft een spiritueel deel van de mens, zijn ziel, de dood van het lichaam. Dit deel is de drager van individualiteit en kan later verschijnen in een ander lichaam. Er is een veelvoud aan dergelijke incarnaties.
Wetenschappelijk is er geen enkel bewijs voor het voortbestaan van het bewustzijn na de fysieke dood, ondanks de getuigenissen van het spiritisme en de vele bijna-doodervaringen (BDE's). De huidige wetenschappelijke consensus is dat wat 'geest' wordt genoemd, alleen het resultaat is van de verbindingen van onze neuronen, en dat er niets gebeurt als er geen hersenactiviteit is. Het tunneleffect dat wordt ervaren tijdens een bijna-doodervaring zou worden veroorzaakt door de ongecontroleerde activering van retinale cellen (het netvlies) in afwezigheid van zuurstof. Het zou dus geen ervaring van een hiernamaals zijn, maar een trauma dat ook kunstmatig kan worden gereproduceerd.
