I Tjing of I Ching (Chinees voor "Boek der Veranderingen") is een oude Chinese tekst, een van de Vijf Klassieken van het confucianisme. Traditioneel wordt de vorming van de hexagrammen (figuren met zes lijnen) en de interpretatie ervan toegeschreven aan Wen Wang, 12e eeuw v.Chr.
Het grootste deel bestaat uit een bespreking van een voorspelsysteem dat werd gebruikt tijdens de Zhou-dynastie (10e eeuw v. Chr.). Nadat het in de 2e eeuw voor onze jaartelling deel werd van de "Vijf Klassieken", begonnen geleerden er commentaren bij te schrijven, en werd de I Tjing de basis voor waarzeggerijpraktijk doorheen het hele Verre Oosten, om uiteindelijk bekend te raken in het westen.
Oorspronkelijk was het een systeem van divinatie waarbij orakelbotten, duizendbladstelen of munten werden geworpen. Het boek bestaat uit 64 zeslijnige figuren (hexagrammen), die elk zijn opgebouwd uit twee trigrammen.
Methode
De meest gebruikelijke methode is het werpen van drie gelijke munten. Het doel is het samenstellen van een figuur met zes lijnen: het "hexagram". Een munt levert kop (X) of munt (0) op, waarbij kop als Yang (mannelijk actief beginsel), en munt als Yin (vrouwelijk passief beginsel) wordt gezien. Het hexagram wordt van onder naar boven opgebouwd: de eerste worp levert dus de onderste lijn op. In totaal gooi je dus zesmaal met de muntjes. Het zo samengestelde hexagram geeft een (vrij cryptisch) antwoord op de gestelde vraag.
Een "veranderende lijn" staat op het punt in zijn tegendeel te veranderen. Driemaal munt of driemaal kop levert een veranderende lijn op. In dit geval moet men volgens de I Tjing-regels ook een tweede, uit het eerste voortvloeiend hexagram in het antwoord betrekken.
Na het samenstellen (werpen, tekenen) van het hexagram kan de betekenis/het antwoord opgezocht worden in een boek over I Tjing, of online.
