De Hippias Major (in het Oudgrieks Ἱππίας μειζών), met als ondertitel "Over Het Schone", is een platoonse dialoog waarin Socrates met de sofist Hippias van Elis discussieert over de definitie van het Griekse woord Καλόν (Kalon), dat slechts onvolkomen vertaald kan worden als 'mooi', en over alle dingen kan worden gezegd die een buitengewone waarde en voortreffelijkheid bezitten. De Hippias Major is een van de vroege dialogen van Plato, geschreven in zijn jeugd. De precieze datum is onzeker, waarschijnlijk ontstond het omstreeks 390 v.Chr.
In de dialoog staan Socrates en Hippias voor de taak om te definiëren wat "Schoonheid" is. Ze zijn gedoemd om te mislukken als gevolg van hun onvermogen om een antwoord te formuleren dat het hele concept omvat. De eigenlijke Griekse term die wordt gebruikt in de dialoog is καλόν, dat zowel 'edel' als 'zo mooi' betekent. Het wordt ook al eens vertaald als 'Het Fijne' in plaats van als 'Schoonheid'.
Net zomin als de Charmides, de Lysis en de Euthyphro levert de Hippias Major een oplossing voor het gestelde probleem, maar tracht eerder breedgedragen opvattingen over een concept te weerleggen. Het is in deze dialoog dat voor het eerst het denkbeeld van 'iets goeds' dat 'in zichzelf goed is' verschijnt. De dialoog heeft zowel kenmerken van een ernstige filosofische verhandeling als van een satire, een komedie met twee acteurs. Een humoristisch fragment is bijvoorbeeld wanneer Socrates zijn toevlucht zoekt bij een veronderstelde derde gezaghebbende hoofdrolspeler opdat Hippias zijn bijtende kritiek daarop zou richten.
