Blank vers is een vijfvoetige jambische versmaat zonder rijm of strofeverdeling, die vooral kenmerkend is voor de elizabethaanse periode met dichters als William Shakespeare en Christopher Marlowe.
Het vroegste blanke vers bestond uit regelmatige versregels zonder enjambement (versregels die doorlopen in de volgende). Gorboduc (1561) van Thomas Norton en Thomas Sackville, de eerste bekende tragedie in blanke verzen, illustreert hoe eentonig zulke verzen kunnen zijn. Christopher Marlowe was de eerste echte meester van het blanke vers; door zijn tijdgenoten werd hij geroemd om zijn 'mighty line'. Ook William Shakespeare schreef een groot deel van zijn werk in ongerijmde pentameters.
Een voorbeeld hiervan is 'To be, or not to be':
To be, or not to be- that is the question:
Whether ’tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them. To die- to sleep-
Deze versvorm bleef ook na de elizabethaanse periode enorm populair. Zo schreef John Milton in de 17e eeuw zijn episch gedicht 'Paradise Lost' eveneens in blanke verzen. Latere voorbeelden zijn 'The Prelude' (eerste uitgave in 1799) van William Wordsworth, 'Hyperion' (1819) van John Keats en Frédéric Mistral die zijn poëziebundel' Le Poème du Rhône' uit 1897 volledig in achtlettergrepige blanke verzen schreef.
In de Nederlandstalige literatuur sloeg deze versvorm niet echt aan. J. Bellamy's 'Gezangen mijner jeugd' uit 1968 is het eerste voorbeeld van Nederlandstalig werk in blanke verzen, hoewel hij geen gebruik maakte van de jambische pentameter.
