Amplificatie is een associatietechniek die Jung aanwendde, met name bij het duiden van dromen van patiënten. Het doel van de amplificatietechniek is om de symbolische betekenis en de archetypische oorsprong van de fantasieën van de patiënt te achterhalen.
Het duiden van dromen heeft mensen van oudsher gefascineerd. Mesopotamiërs, Hebreeën, Babyloniërs, Chinezen, Grieken en Romeinen hechtten allemaal belang aan de mogelijke betekenis van dromen. Vroege psychologen als Freud en Jung zagen het aan het begin van de 20e eeuw als een middel om meer inzicht te krijgen in de psyche van hun patiënten. Sigmund Freud zag de interpretatie van dromen als "de koninklijke weg is naar kennis van de onbewuste activiteiten van de geest", en Carl Gustav Jung beschouwde dromen zelfs als zinvolle boodschappen van het onbewuste die ons leven richting kunnen geven.
De interesse in de bruikbaarheid en effectiviteit van het klinisch gebruik van dromen is aan het begin van de 21e eeuw echter sterk afgenomen: volgens een onderzoek van Davis (2002) zouden nog slechts 10 tot 15 procent professionele therapeuten in de geestelijke gezondheidszorg met dromen werken. Wat deze methode parten speelt, is dat psychologen het niet eens raken over de precieze betekenis van een droom. Freuds droomduiding was sterk betrokken op agressie en seksualiteit en met vrije associatie bracht hij droomsymbolen rigoureus in verband met latente (onderdrukte) lustgevoelens. Jungs amplificatie was een uitbreiding van deze methode van vrije associatie: hij zocht parallellen voor de droomsymbolen in sprookjes, literatuur, mythologie, kunst enz. Deze methode, door Jung amplificatie gedoopt, vereist een enorme eruditie van degene die de droom duidt, en niet iedereen komt tot dezelfde culturele associaties.
