('snuitər) m. (-s; -tje)
I. [< snuiten 11]
1. Eig. hij die snuit.
2. Metf. [~ snotneus, maar klinkt minder onvriendelijk] grappenmaker, snaak, zonderling : een rare. vreemde, wonderlijke -.
II. [< snuiten 3] schaar met een bakje erop om een kaars te snuiten.
