(ple'be:jər) m. (-s) [Lat. plebeius]
I. Eig.
1. in Oud-Rome, onadellijk burger.
Tgst. patriciër.
2. Uitbr. man uit het volk.
II. Metf. mens zonder opvoeding of fatsoen: wat een -!
Geschiedenis.
Te Rome begon de strijd van de plebejers tegen de patriciërs met hun uitwijking naar de Heilige Berg. Na hun terugkeer, door MENENIUS AGRIPPA bewerkt, werden volkstribunen ingesteld. In 449 verdreven zij de decemviri, 445 verkregen zij het recht om een wettig huwelijk met een patricische vrouw aan te gaan, 367 de toegang tot het konsulaat door de wetten van LICINIUS STOLO en SEXTUS LATERANUS.
