Deze geven aan hoe ‘liquide’ de business is, oftewel de mate waarin aan de betalingsverplichtingen kan worden voldaan. Daarvoor moeten gelden eenvoudig en snel vrij zijn te maken. Wanneer deze bijvoorbeeld volledig vastzitten in vaste activa dan is de onderneming weinig liquide. Dit levert een risico op: de schuldeiser kan minder eenvoudig zijn geld terugkrijgen. De belangrijkste liquiditeitsratio’s zijn:
- Current ratio: vlottende activa gedeeld door vlottende passiva. Wanneer deze lager is dan 1, dan lijkt het of de onderneming niet tegemoet kan komen aan de dagelijkse commitments. Een eindwaarde van 1,5 tot 2 wordt vaak gehanteerd als vuistregel
- Quick ratio (ook wel ‘acid test’): kas, kortlopende beleggingen en debiteuren gedeeld door vlottende passiva. Deze indicator laat de voorraden en andere vlottende activa welke relatief moeilijker liquide zijn te maken buiten beschouwing. Daarmee is de quick ratio nauwkeuriger dan de current ratio. Een businessmodel waarbij wordt ingekocht op krediet en wordt verkocht in contanten (bijvoorbeeld een supermarkt) zal een zeer lage current ratio hebben. De quick ratio is dan een betere indicator.
