Muzikale identiteiten zijn zijnskenmerken van muziekliefhebbers die veel naar muziek luisteren of zelf muziek leren maken. Muzikale identiteit speelt een rol of iemand later violist, rapper, diskjockey of componist wordt. Muziek versterkt identiteiten op basis van leeftijd, gender en nationaliteit.
Jongeren subculturen hebben hun eigen 'ding' inclusief sterartiesten en muziekidolen. Heavy Metal of Lowlands kan het helemaal zijn. Ook bezoekers van klassieke muziek drukken muzikale identiteit uit. De vaak oudere concertgangers nemen de gedragskenmerken van de serieuze muzikale praktijk over.
Tijdens sportmanifestaties, politieke bijeenkomsten en nationale herdenkingen versterkt muziek saamhorigheid en verbondenheid. Voor vluchtelingen, migranten en mensen in diaspora met hun rites de retour werkt muziek als extra bindmiddel. Al deze aangenomen en overgenomen sociale muzikale identiteiten zijn constructies, vloeibaar en contextafhankelijk. Muziek is principieel pluriverseel. Want een gillende aanbidster van Justin Bieber of een intense liefhebber van het North Sea Jazz Festival kan een paar dagen later in een gebedsruimte psalmen met medegelovigen zingen. De gedeelde liefde voor de muziek bekrachtigd en bevestigd de niet-muzikale sociale identiteit en drukt zich letterlijk uit in het muzikaal gebaar en de muzikale lichaamstaal van mensen. De Zingende Revolutie van 1987-91 in Estland is een voorbeeld van een geweldloze revolutie op basis van volhardend collectief zingen.
Behalve tijdelijk aangenomen identiteiten ontstaan muzikale identiteiten ook van 'binnenuit', van jongs af aan. Persoonskenmerken van kinderen en het muzikale milieu beïnvloeden de muzikale ontwikkeling en de latere uitvoeringspraktijk. Zij gaan blijvend vóór muziek. Omgekeerd blijken omgevingsfactoren in hoge mate te bepalen of kinderen vroeg van muziek afhaken. De betekenis van muzikale identiteit is de enorme bijdrage die muziek aan diepe betrokkenheid van mensen levert, ook al is het soms tijdelijk.
