Lichaamstaal is de lichamelijke uitdrukking van emoties. Lichaamstaal is non-verbale communicatie. De lichaamstaal van dieren bestaat uit ‘sprekende’ dierengebaren.
Het communicatieve gebaar, de spraak en talen horen bij mensen. Bij een pasgeborene is de ontwikkeling van lichaamstaal goed waarneembaar. Gebaartjes van gelaat en lijfje en vocaal (= huilen) zorgen voor ostensieve lichaamstaal waarmee moeder en kind communiceren.
Ook dieren maken gebruik van lichaamstaal. De stap van baby naar dier lijkt groot maar een poes maakt ook 'sprekende' gebaren door spinnend kopjes te geven. Een hond gromt en toont de hoektanden en rondlopende mensapen communiceren behalve vocaal vooral met gelaatsuitdrukkingen en voorpoten (= onze armen).
Van oorsprong zorgt lichaamstaal voor levende verbindingen tussen lichamen. Eerst waren er lichamen, toen de non-verbale gebaren en de zogenoemde talen van het lichaam of lichaamstalen. Onze spreektalen ontstonden pas daarna en is evolutionair van zeer recente datum.
Communicatie is vloeibaar en kent geleidelijke overgangen. De metafoor van een rivier dringt zich op. Stroomopwaarts bij de bron ontstaan lichaamstaal en het symboolgebaar. Stroomafwaarts bevindt zich talige communicatie. De metafoor eindigt in een spraakwaterval en woordenvloed. De stroom van taligheid overheerst de non-verbale communicatie. In de dierentuin stil en aandachtig observeren, een pantomime voorstelling bezoeken of de televisie aanzetten zonder geluid bieden nog pure lichamelijke uitdrukkingen van emoties.
