Acroniem voor 'MUD, Object Oriented'. Een (moderne) variant op de MUD (waar het allemaal mee begon).
Even snel de zaken op een rij: de MUD is de oervorm. Het is een spel, het is tekst-georiënteerd, het is spannend, er wordt in gemoord. De 'MUSE' is hetzelfde, maar de component 'moord' is vervangen door 'educatie'. Een 'MOO' is weer hetzelfde ais een 'MUSE', maar dan met het verschil dat de 'MUSE' tekst-georiënteerd is en de 'MOO' object-georiënteerd.
Wat wil dit 'object-georiënteerd' nu eigenlijk zeggen? Een object-georiënteerd programma is (anno 1995) de 'state of the art' in software. Traditioneel heb je allerlei soorten programma's: tekstverwerkingsprogramma's, rekenprogramma's, tekenprogramma's, databases enzovoort. Elk programma dient een functie (tekst genereren, berekeningen maken enzovoort). Object-georiënteerde programma's gaan ervan uit dat dit oude kunstjes zijn; die we zo langzamerhand wel kennen. Voor elke functie is dus geen apart programma meer nodig, maar elke functie is een 'object' geworden. Omdat al die functies vergelijkbare zaken geworden zijn (het zijn immers allemaal 'objecten'), wordt het ineens mogelijk om de resultaten van wat voor functie dan ook met elkaar in verbinding te brengen.
'Niks nieuws onder de zon,' zullen de sceptici zeggen, 'nu kun je ook een stukje toelichting achter een berekening schrijven, of een berekening importeren in een tekstverwerker.' En daarin hebben ze gelijk, met inachtneming van twee kleine verschillen. De eerste is de factor tijd. Als je zelfs maar geringe erva-ring hebt met het importeren van bestanden vanuit het ene programma naar het andere, weet je dat het in tachtig procent van de gevallen een langdurige onderneming is met slechts een kleine kans op succes. In een object-georiënteerde omgeving is het een kwestie van seconden en succes is verzekerd. Het tweede verschil is de hoeveelheid functies. Heb je ooit wel eens een stukje video in je rapport aan je chef verwerkt? En wat dacht je van een gesproken fax? Met traditionele programma's is gegevensuitwisseling zeer beperkt en voor iedere nieuwe vorm van gegevensuitwisseling moet weer een apart programma gemaakt worden. Met object-georiënteerde programmatuur zijn de mogelijkheden vrijwel onbeperkt en er hoeft absoluut geen nieuw programma voor geschreven te worden (alles is immers een 'object' geworden).
Hierin schuilt dan ook het verschil tussen een 'MUSE' en een 'MOO'. Omdat de 'MOO' object-georiënteerd is, kan daar alles met elkaar gecombineerd worden (tekst, beeld, geluid), maar wel met educatieve doeleinden. Je kunt bijvoorbeeld je eigen ruimte creëren, zoals een kamer (met een behangetje dat je zelf uitgekozen hebt), maar als je de muren van die kamer niet stevig genoeg hebt gemaakt, kun je er geen tweede verdieping bovenop zetten. Dan stort het zaakje in (en dat zie je ook op je computerscherm). In de 'MUSE' daarentegen draait het allemaal om tekst. Dezelfde (object-georiënteerde) techniek stelt je in een 'MOO' in staat om gangbare wetten van logica en mechanica te negeren. Zo kun je in de 'fleshworld' (de echte wereld) de trap van een hotel oplopen: van de begane grond naar de tweede etage is alleen maar mogelijk via de eerste etage. In de object-georiënteerde omgeving hoeft dit niet. Je kunt zomaar van de begane grond naar de tweede etage 'springen' (voor de liefhebbers: dit heet 'teleporting' - alweer een term uit de science-fiction).
