Het realistisch reken-wiskundeonderwijs is een methode om kinderen te leren rekenen die in de jaren zeventig is ontwikkeld door het Utrechtse Freudenthal Instituut.
De term ‘realistisch’ heeft een dubbele betekenis: aan de ene kant is er het centrale uitgangspunt dat kinderen alleen goed kunnen leren rekenen als ze zich realiseren wat ze aan het doen zijn terwijl ze sommen maken. Aan de andere kant richt het realistisch rekenen zich op de dagelijkse werkelijkheid, door middel van het werken met contexten.
Dat heeft gezorgd voor enkele grote veranderingen ten opzichte van het traditionele rekenonderwijs:
1 Er wordt gerekend aan de hand van zogenoemde ‘realistische contexten’ in plaats van met ‘kale’ sommen: mensen die in en uit de bus stappen, een stapel pannenkoeken die eerlijk over een aantal kinderen moet worden verdeeld enzovoort.
2 Vanuit de realistische context wordt de wiskundige context ontwikkeld en leren de kinderen uiteindelijk de algoritmes.
3 Het begrippenapparaat is veranderd, ook omwille van de begrijpelijkheid: in het realistische rekenonderwijs zijn de termen ‘plus’ en ‘min’ bijvoorbeeld vervangen door ‘erbij’ en ‘eraf’.
4 Kinderen leren dat er altijd meerdere procedures of strategieën zijn om reken-wiskundige problemen op te lossen. Zij worden zelfs aangemoedigd om zelf strategieën te bedenken. De achtergrond daarvan is dat voorkomen moet worden dat leerlingen bij het maken van sommen trucjes gaan toepassen en eigenlijk niet meer weten waarom ze bepaalde bewerkingen uitvoeren. Op den duur zien met name zwakke rekenaars dan door de bomen het bos niet meer.
Het realistische reken-wiskundeonderwijs legt verder meer nadruk op getalbegrip, hoofdrekenen en schattend rekenen en minder op cijferen met grote getallen. De achtergrond daarvan is dat je voor het pure rekenwerk tegenwoordig rekenmachines hebt. Het interpreteren van uitkomsten is daarom een belangrijke vaardigheid geworden.
