Frans hekeldichter (Parijs 29 Apr. 1805 - Nice 13 Febr. 1882), is meer dan enig ander dichter een zoon der Juliomwenteling. Zijn hekeldichten zijn onder de naam ïambes et poèmes (1831) verenigd.
Deze bundel is verreweg de belangrijkste van zijn geschriften. Veel gematigder zijn de volgende: Ilpianto (1833), klachten bevattende over de diep gezonken toestand van het Italiaanse volk, en Lazare ( 1833), een sombere voorstelling van het Engelse volk. Wat Barbier later schreef, de satiren Erostrate en Pot de vin (1837), de novellen Trois passions (1867) e.a., bleef onopgemerkt en is zonder waarde. Uit zijn nalatenschap verscheen nog: Chez les poètes (1882); Souvenirs personnels et silhouettes contemporaines (1883) ; Poésies posthumes ( 1884) ; Etudes littéraires et artistiques (1888). In 1869 werd hij lid der Académie Française. Van zijn Iambes zijn sommige door Gouverneur en J.
J. L. ten Kate in het Nederlands vertaald.Lit.: H. Blaze de Bury, A. B., in: Revue des deux mondes (1882); L. Séché, in: Annales romantiques (1905).
