Royer-Collard (Pierre Paul), een Fransch geleerde en staatsman, geboren den 21sten Junij 1763 te Sompuis in Champagne, werd kort vóór het uitbarsten der Revolutie advocaat bij het Parlement te Parfls, in 1789 president van de sectie Saint Louis, na het bestormen der Bastille lid van de municipaliteit der hoofdstad en later secretaris van dit ligchaam. Door zijn krachtig verzet tegen de regéringloosheid haalde hij zich den fellen haat der Jacobijnen op den hals. Na de vlugt des Konings nam hij zijn ontslag uit zijne stedelijke betrekking, en na de omverwerping van den troon (10 Augustus 1792) spoedde hij zich naar Sompuis, waar hij zich verborgen hield. Het departement Maine koos hem tot afgevaardigde; in Mei 1797 werd hij lid van den Raad van Vijfhonderd, maar zag zich na den staatsstreek van den 18den Fructidor daaruit verwijderd.
In 1810 werd hij hoogleeraar in de wijsbegeerte aan de Faculté des lettres en had een aanmerkelijken invloed op de hervorming der Fransche philosophie, daar hij de stichter werd der doctrinaire school. Jouffroy, Cousin en Guizot behoorden tot zijne leerlingen. In 1814 benoemde de Koning zijn getrouwen aanhanger tot staatsraad en directeur-generaal van den boekhandel. Gedurende de Honderd Dagen legde Royer-Collard deze bedieningen neder, waarop hij na de Tweede Restauratie voorzitter van de commissie voor Openbaar Onderwijs en alzoo lid van het Kabinet werd. Tevens nam hij als volksvertegenwoordiger zitting in de Kamer en was er werkzaam als een ijverig verdediger van het constitutionéle stelsel, zoodat hg in 1820 bovengenoemde voorzittersbetrekking verloor.
Nu voegde hij zich bg de oppositie, was in die rigting als dagbladschrgver werkzaam en werd de leider der Doctrinairen. In 1828 werd hij in 7 districten tot afgevaardigde gekozen en daarna tot voorzitter der Kamer benoemd. In die betrekking overhandigde hij in Maart 1830 aan Karel X het vermaarde adres der 221 afgevaardigden. Voor ’t overige lag het niet in zgn plan, mede te werken tot den val der Bourbons, hoewel hij als een populair verdediger der constitutie de uitbarsting der Julij-omwenteling niet weinig heeft bevorderd. Onder het nieuwe bewind keerde hij tot het ambteloos leven terug, en overleed den 4den September 1845.
