Leclerc d’Ostin (Victoire Emmanuel), een luitenant-generaal in Fransche dienst en schoonbroeder van Napoleon, werd geboren te Pontoise bij Parijs den 17den Maart 1772 en was de zoon van een rijken meelhandelaar. Als ijverig republikein trad hij in 1792 in dienst bij een bataljon vrijwilligers, hetwelk hem tot luitenant koos. Bij de belegering van Toulon verwierf hij den rang van adjudant generaal, en na het veroveren van deze stad bragt hij de tijding daarvan naar Parijs. Vervolgens begaf hij zich naar het leger der Ardennen, woonde den slag van Pleuros bij, en zag zich hierop verplaatst naar het Alpenleger.
Aan het hoofd der voorhoede maakte hij zich meester van den Mont-Cenis en hield dien te midden van talrijke bezwaren gedurende den winter van 1794 bezet. In het najaar van 1795 ging hij als kommandant naar Marseille en verloofde zich aldaar aan Pauline, de zuster van generaal Bonaparte. Laatstgenoemde ontbood hem terstond naar het leger in Italië en bevorderde hem, nadat hij voldoende blijken van krijgskundige bekwaamheid gegeven had, in 1797 tot brigade-generaal. Kort daarna trad Leclerc in het huwelijk met zijne verloofde. Na den Vrede van Campo Formio diende hij in den generalen staf van Berthier en Brune, en gedurende de expeditie naar Egypte werd hij belast met het kommando te Lyon. Nadat hij Napoleon bij de omwenteling van 18 Brumaire gewigtige diensten bewezen had, werd hij als divisie-generaal naar het Rijnleger onder Moreau gezonden en hielp dezen de overwinning behalen bij Hohenlinden (3 December 1800). In 1801 ontving hij den last om aan het hoofd van een Fransch leger door Spanje te trekken en Portugal in bezit te nemen.
Toen Bonaparte na den Vrede van Amiens het plan weder opvatte, om Haïti te veroveren, droeg hij aan Leclerc, met den titel van kapiteingeneraal, het bevel op over het expeditieleger, en laatstgenoemde stapte in het begin van 1802 op dat eiland aan wal. Met beleid en moed maakte hij zich binnen 3 maanden meester van de kolonie. Intusschen barstte de opstand weldra nog heviger uit, wegens de bloedige strafoefening der Franschen en de opruijing van Toussaint l' Ouverture. Weldra bevond zich Leclerc in een uiterst hagchelijken toestand, vooral ook omdat vele Franschen door de gele koorts werden weggerukt. Nadat hij het overschot zijner troepen op het eiland Tortuga vereenigd had, werd hij zelf op den 2den November 1802 het slagtoffer dier ziekte, waarna Rochambeau zich met het opperbevel belastte. De gemalin van Leclerc, welke de expeditie bij woonde en zich door grooten moed onderscheidde, keerde als weduwe naar Frankrijk terug en huwde in 1803 met den prins Borghese.
