Döbrentey (Gabriel), een Hongaarsch schrijver en dichter, geboren den 1sten December 1786 te Nagyszöllös in het comitaat Vesprim, studeerde te Leipzig in de letteren en in de geschiedenis, ging vervolgens als huisonderwijzer naar Siebenbürgen en stichtte er in 1810 het „Siebenbürgsche Muséum”, hetwelk, in het Hongaarsch geschreven, een belangrijken invloed had op de ontwikkeling van de taal- en letterkunde der Magyaren, weshalve hij in 1817 tot lid van het geregtshof in een der comitaten benoemd werd. In 1820 vertrok hij naar Pesth, waar hij als tweede commissaris van het district Ofen en in andere betrekkingen ijverig werkzaam was.
Hij behoorde in 1827 tot de 22 Hongaarsche geleerden, uitgenoodigd om het plan tot eene académie te ontwerpen. In 1831 werd hij lid en secretaris der Académie, doch legde in 1834 laatstgemeld ambt neder wegens zijne benoeming tot eersten rijkscommissaris in vroeger genoemd district. Niettemin nam hij de redactie op zich van de „Alte Ungarische Sprachdenkmaler (3 dln, 1838—1842)”, alsmede met Fay het bestuur van den Hongaarschen schouwburg. Hij zag zich in 1841 tot oppercommissaris, alsmede tot Koninklijk raadsheer verheven, en overleed den 28sten Maart 1851. Hij heeft vooral in tijdschriften vele belangrijke opstellen over geschiedenis geleverd. Van zijne gedichten noemen wij „A havas violaja (Alpenviooltjes, 1822)”, — en „Huszardalok (Huzarenliederen 1826)”. Ook heeft hij onderscheidene tooneelstukken, waaronder vele van Shakspere, in het Hongaarsch overgebragt.
