Een Fransch schilder, geboren te Parijs den 17den Julij 1797, was een leerling van Gros, bleef aanvankelijk getrouw aan de académische beginselen van zijn leermeester, doch bewoog zich daarna in eene meer natuurlijke rigting.
Dit bleek reeds op de tentoonstelling van 1824, waar hij „De kloosteravonturen van Filippo Lippi”, — „Het verhoor der maagd van Orleans”, — en „De prediking van den heiligen Vincentius de Paula” leverde, maar vooral oogstte hij roem op die van 1827 met „De moord, aan den president Duranti gepleegd”, — en „De dood van Elisabeth van Engeland'1. Daarna volgden: „Mazarin op het ziekbed”, — en „Richelieu in eene boot op de Rhône”, — voorts „Cromwell bij de doodkist van Karel I”, — en „De kinderen van Eduard (1831)”. Hij wist zich door zijne kunst in het midden te houden tusschen de classieke en romantische school, en zag zich in 1832 tot lid dér Académie benoemd. Na dien tijd verschenen: „De Heilige Amalia”, — „De teregtstelling van Jane Gray”, die grooten opgang maakte, — „Het vermoorden van den hertog van Guise (1834)”, dat voor zijn meesterstuk wordt gehouden, — „De heilige Caecilia”, — „Karel I, door de soldaten van Cromwell gehoond”, — en „Lord Strafford, ter strafplaats geleid (1836)”. Vier jaar besteedde hij voorts aan het versieren van de zaal der Parijsche kunst-académie, tot het uitreiken van prijzen bestemd; hij schilderde er in 5 groepen meer dan 80 beelden van de voornaamste meesters van alle tijden en volken, doch dit werk is in 1855 door een brand sterk beschadigd.
Nu leverde hij geene stukken meer op tentoonstellingen. Van zijne latere doeken vermelden wij : „De afstand van Napoleon te Fontainebleau (in het muséum te Leipzig)”, — „Bonaparte, op een muilezel over de Alpen trekkend (1847)”, — „Marie Antoinette vóór de omwentelingsregtbank”, — „Mozes te vondeling gelegd”, — „De Girondijnen in de Conciergerie”, — „Maria bij de heilige vrouwen”, — en „De Apostelen en de heilige Maagd na de kruisiging”. De twee laatstgenoemde waren de eersten eener volgreeks , die de schilder niet voltooide, daar hij den 4den November 1856 door den dood werd weggerukt. Hij was een man van zijn tijd, die met ongemeene scherpzinnigheid den juisten middenweg wist te houden. Hij schitterde niet zoo zeer door een stout coloriet als door eene keurige compositie, en meer dan 200 leerlingen bezochten zijn atelier.
