Conte noemen de Franschen een verhaal in proza of poëzie, dat in het algemeen in een beknopt bestek en in luchtigen, aangenamen, geestigen vorm een of ander voorval mededeelt. Reeds vroeg had men in Frankrijk de „Contes” en „Tableaux”, waarmede de jongleurs op markten en in burgtzalen hunne toehoorders vermaakten. De Kruistogten leverden daartoe nieuwe stof, en de Oostersche sprookjes waren de voorloopers van de latere „Contes de fées”. Boccaccio, die zijn „Decamerone” grootendeels aan die bronnen ontleende, gaf aan de „Contes” eene nieuwe gedaante.
Vóór dien tijd waren zij in verzen opgesteld, doch na hem vervaardigde men een groot aantal „Contes” in proza, zooals de „Cent nouvelles nouvelles”, — het „Heptameron” van Marguérite de Valois, — de „Contes et joyeux dévis” van haren kamerdienaar Bonaventure des Perriers, — de „Contes d’Eutrapel” van Noël Dufail enz. De meestgezochte „Contes de fées” zijn van Perrault, de gravin d’Aulnoy, en mademoiselle La Force. Er verschenen voorts „Contes” in verzen van Lafontaine, die door velen zijn nagevolgd. Men heeft vervolgens „Contes philosophiques” van Voltaire, — „Contes moraux” van Marmontel en Merder, — „Contes drolatiques” van Balzac, — „Contes romantiques” van Alfred de Musset, enz.
