Carové (Friedrich Wilhelm), een Duitsch wijsgeer en schrijver, werd geboren te Coblenz den 20sten Junij 1789, studeerde te Trier in de regten, werd eerst advocaat, toen conseiller-auditeur bij het hof van Appèl (1811) en verkreeg kort daarna eene betrekking bij de Rijnvaart. In 1816 werd zij opgeheven, en hij wijddde zich te Heidelberg nog eenige jaren aan eene grondige beoefening der wetenschap.
Hij werd in 1818 doctor in de wijsbegeerte, vertoefde vervolgens een jaar te Berlijn, vestigde zich in 1819 als privaatdocent te Breslau, keerde naar Heidelberg terug en ging in 1822 te Frankfort wonen. 'In 1827 en 1828 bezocht hij Engeland en Frankrijk, in 1846 Italië, en in 1847 begaf hij zich weder naar Heidelberg en nam in 1848 deel aan de handelingen van het Vóór-parlement en in 1849 aan die van het Vrede-congrès te Parijs, alwaar hij tot ondervoorzitter van de afdeeling Duitschland gekozen werd. In 1850 nam hij zijn ontslag, daar zijn ontwerp, om de eischen des vredes niet tot eene regtvaardige zelfverdediging uit te strekken, verworpen werd. Hij overleed te Heidelberg den 194en Maart 1852.
Tot zijne werken behooren „Taschenbuch für Freunde altdeutscher Zeit und Kunst auf das Jahr 1816 (met Eberhard de Groote uitgegeven),” „Romantische Blätter (1818)”, — „Entwurf einer Burschenschaftsordnung (1818)”,— „Ueber alleinseligmachende Kirche (1826 en 1835)”, — „Ueber Religion und Philosophie (1827)”, — „Was heiszt römisch-katholische Kirche (1828 en 1847)”, — „Die letzsten Dinge des römischen Katholicismus in Deutschland (1832)”, — „Papismus und Humanität (1838)”, — „Ueber Emancipation der Juden (1845)”,— „Neorama, Beiträge zur Literatur, Philosophie und Geschichte (1838, 3 dln)”, — en „Die Buchdruckerkunst in ihrer weltgeschichtlichen Bedeutung (1843)”.
