Bandiéra (Franz), een Oostenrijksch admiraal, trad eerst in Italiaansche en vervolgens in Oostenrijksche dienst. In 1824 was hij commandant eener korvet en gaf zoowel gedurende den Griekschen vrijheidsoorlog als later tegen de Marokkaansche zeeroovers blijken van bekwaamheid en moed, zoodat hij bevorderd werd tot commandant van het Oostenrijksch escader in de Middellandsche zee. Daarmede vereenigde hij zich met de Britsche vloot van den admiraal Stopford en nam in 1840 deel aan het bombardement van Beiroet en aan de verovering van St.
Jean d’Acre. Daarna begaf hij zich naar Smyrna om er het bevel op zich te nemen van het Oostenrijksche fregat Bellona. Door het gedrag zijner zonen op ongunstige wijze verdacht gemaakt, werd hij geschorst en na een onderzoek van 3 maanden met pensioen ontslagen. Hij overleed den 16den September 1847 te Mestra bij Venetië.
Zijne beide zonen Attilio en Emilio waren als luitenants in dienst der Oostenrijksche marine, maar dweepten met de vrijheid van Italië. Zij stonden in betrekking met Mazzini en waanden in 1843, dat de tijd der wedergeboorte van Italië was aangebroken. Door de policie vervolgd, namen zij de wijk naar Corfu. Vruchteloos werd hun vergiffenis aangeboden, — zij beleden in de dagbladen onverbloemd hunne bedoelingen, waardoor zij zich aan landverraad jegens Oostenrijk schuldig maakten.
Aanvankelijk zagen zij zich bedrogen in hunne verwachtingen, maar weldra ontvingen zij berigten — vermoedelijk eene list der policie —, dat Calabrië in opstand was. Zij landden er den 16den Junij 1844 met 20 krijgsmakkers, maar werden door één hunner, Boccheciampe genaamd, verraden en bij het vlek San Giovanni in Fiore door de overmagt omsingeld en gevangen genomen. Op den 25sten Julij 1844 werden de beide broeders met zeven hunner makkers op de marktplaats te Cosenza gefusileerd. Welgemoed stierven zij met den kreet “Viva l’Italia” op de lippen.
