Wij vermelden twee personen van dien naam, te weten:
Aristodémus, den zoon van den Heraclide Aristomachus. Toen hij den Peloponnésus wederom wilde veroveren, werd hij volgens sommigen door den bliksem, volgens anderen door de zonen van Pylades en Electra gedood. Volgens de Lacedemonische sage is hij als koning van Sparta op het ziekbed gestorven. Zijne zonen Euristhenes en Procles waren de stamvaders der beide vorstelijke huizen van Sparta.
Aristodémus, een Messénisch held en koning uit het geslacht der Aepytiden. In het zesde jaar van den eersten oorlog tegen Sparta had het orakel te Delphi aan de Messéniërs uitkomst beloofd, indien zij eene maagd uit het geslacht der Aepytiden ten offer bragten. Toen nu de dochter van Lyciscus, door het lot als offer aangewezen, een ondergeschoven kind bleek te wezen, zoodat zij aan het vereischte niet voldeed, bood Aristodémus, tot heil des lands, zijne dochter aan. Hij bleef doof voor de vurige gebeden van haren minnaar, en toen deze, om haar te redden, verklaarde, dat ook dat meisje de eischen van het orakel niet bevredigde, ontstak Aristodémus in zulk eene woede, dat hij haar met eigen hand doodde.
Toen koning Euphaës kinderloos gestorven was, werd Aristodémus, in weerwil van die bloedschuld, door de Messéniërs tot diens opvolger gekozen (729 vóór Chr.). Hij regeerde met kracht en beleid. In 724 behaalde hij eene belangrijke overwinning op de Spartanen, maar later, door eene godspraak ontmoedigd, gaf hij alle hoop op de redding van zijn vaderland verloren en hij bragt zieh zelven om het leven op het graf zijner dochter. Kort daarna moesten de Messéniërs zich aan de Spartanen onderwerpen (722 vóór Chr.).
