Jacob Isaacksz van Ruisdae! (± 1629—1682), was een der grootste Nederlandse landschapschilders. Hij is misschien leerling geweest van zijn oom Salomon van Ruysdael, doch zeker is, dat hij in 1648 in het schildersgilde te Haarlem werd opgenomen.
In 1657 vertrok hij naar Amsterdam om in 1681 weer te Haarlem terug te keren, waar hij in het Armhuis stierf. Ruisdael neemt met zijn eigenaardig talent een geheel aparte plaats in de Nederlandse schilderkunst in.
Niet velen weten zo aan de majestueuze eenvoud en grootsheid van de natuur recht te doen wedervaren, als deze Nederlandse meester. Zijn werk verraadt een rijpen, bezonken geest, geneigd tot zwaarmoedigheid en met een voorliefde voor romantische landschappen in stemmige, koele kleuren.
De stemming was hem blijkbaar alles, want hij geeft zelden werkelijk bestaande landschappen weer; zijn voorstellingen zijn gewoonlijk composities van in verschillende oorden naar de natuur gemaakte studies. Veel van zijn werk bevindt zich in het buitenland, doch een van zijn beste stukken, de „Molen bij Wijk bij Duurstede”, kan men in het Rijksmuseum te Amsterdam bewonderen.
Merkwaardig is, dat onze grote landschapschilder in 1676 te Caen tot doctor in de medicijnen is gepromoveerd.
