Allereerst is Griend de naam van een heel klein eilandje, we zouden haast zeggen een zandplaat, dat tussen Harlingen en de Noordpunt van Vlieland ligt, en dat ook wel Grind of Grinderwaard wordt genoemd.
Vroeger was Griend het hoogste deel van een groter eiland, waarvan de bewoners haast uitsluitend van veeteelt leefden. Maar de boze golven hadden ’t op ’t eiland begrepen, herhaaldelijk werd het overstroomd, sloegen de dijkjes weg en verdronk een deel van ’t vee en van de bewoners. In de 17de eeuw woonden er nog een paar families met nog geen twintig koeien en een paar honderd schapen, maar ook zij moesten op den duur het eiland verlaten, dat tenslotte nog alleen ’s zomers gebruikt werd als weide voor schapen. De paar herders leefden dan in een schamele hut op Griend, maar in 1877 stak plotseling een hevige storm op en toen die bedaard was, zochten de mensen, die naar Griend gingen, tevergeefs de herders en hun schapen, —allen waren verdronken.
Niemand waagde zich toen meer op het eilandje, behalve ontelbare vogels, die hier een rustige broedplaats vonden. Zo is het eiland in het bezit gekomen van de vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten. En in de lente en den zomer woont er nu weer iemand, en wel de wachter, die het eilandje bewaakt tegen eierdieven.
Het woord griend heeft echter ook nog een andere betekenis. Een stuk grond, waarop men rijshout aanplant voor den handel, noemt men „griendgrond”.
Meestal liggen de grienden laag, — vooral op uiterwaarden, buitendijks dus, vindt men veel griendgrond — en men moet dan ook veel greppels graven, om een goede afwatering te verzekeren. Netjes in rijen beplant men dan in ’t najaar de grienden, die bijna altijd op kleigronden liggen, met stekken. Na één, twee of vier jaar — dat hangt ervan af, hoe lang men de stokken wil hebben — snijdt of hakt men de grienden. Het snijden gebeurt als de bladeren zijn afgevallen. De griendcultuur heeft in ons land pas een bloeiperiode beleefd. Voor de Zuiderzeewerken had men namelijk zeer veel griendhout nodig, om de zinkstukken te vlechten. Zinkstukken gebruikt men bij den dijkbouw. — zie ook: Zuiderzeewerken.
Bijna op alle griendgronden plant men wilgenhout, dat behalve voor zinkstukken ook vooral gebruikt wordt voor ’t vlechten van manden (aardappelmanden en dergelijke).
