Een der grootste oud-Griekse treurspeldichters, wiens treurspelen nog voor een klein deel bewaard gebleven zijn en zelfs in onzen tijd nog worden opgevoerd, was Euripides (± 480—406 v. Chr.).
Hij ging om met de meest beroemde wijsgeren van zijn tijd, o.a. Protagoras, Anaxâgoras en Sócrates, wier opvattingen groten invloed op zijn ontwikkeling hebben uitgeoefend.
Hij bemoeide zich niet met politiek, maar leefde teruggetrokken, om zich geheel aan wetenschap en poëzie te kunnen wijden. Men vertelt van hem, dat hij een somber, streng karakter had en een echte vrouwenhater was; de Atheners, die hem bewonderden, waren ervan overtuigd, dat dit laatste de schuld was van zijn eigen vrouwen: Melito en Choerile.
Van zijn treurspelen zijn wel „Andrómache”, „Bacchanten”, „Iphigenia in Aulis”, „Iphigenia in Tauris”, „Helena”, „Electra”, „De Razende Herakles”, „Medea” en „Orestes” de bekendste.
Euripides was de eerste, die treurspelen schreef, waarin meer verwikkeling, meer psychologie, meer pathetische dingen voorkwamen. Hij plaatste het koor bijna buiten de actie en gaf veel meer dan zijn voorgangers om costuum en mise en scène (aankleding van het stuk). Zijn kracht ligt in zijn uitbeelding der menselijke gevoelens. Meestal heeft bij Euripides de ontknoping plaats door een „deus ex machina” — zie aldaar .
