Als je aan het woord ;,barbaar” denkt, dan stel je je onwillekeurig vooreen woesten kerel, gehuld in een dierenhuid, dreigend met een knots of ander wapen.
Toch heeft het woord barbaar feitelijk een heel andere betekenis. Het is afgeleid van het Griekse woord barbaros, dat toepasselijk was op ieder, die een voor de Grieken onverstaanbare taal sprak. Sedert de Perzische oorlogen was in Griekenland het woord barbaar de benaming voor alle niet-Grieken, later kreeg het de bijbetekenis van onbeschaafd.
De Romeinen — die zelf dus ook ten opzichte van de Grieken barbaren waren — beschouwden als barbaren alle volken, die buiten de Grieks-Romeinse beschaving stonden. Sedert de 4e eeuw na Christus wordt de uitdrukking barbaren ook gebruikt in de betekenis van krijgslieden.
Aan de hand van het bovenstaande zul je nu ook wel kunnen begrijpen, wat een barbarisme is. Een barbarisme is een uitdrukking, die niet in onze taal past, doch dikwijls een ondoordachte navolging is van een vreemde taal. Dit klinkt een beetje geleerd, daarom zijn een paar voorbeelden hier wel nodig:
Iemand zegt b.v.: Laten we een paar ansichtkaarten — soms zelfs wel „aanzichtkaarten” — naar huis sturen.
Men hoort bijv. wel zeggen: „Ik heb me omgekleed”, dit komt van de Duitse zegswijze: „Ich habe mich umgezogen”. Wij behoren echter te zeggen: „Ik heb me verkleed.” Een ander voorbeeld is: Dat kost duur. We moeten natuurlijk zeggen: Dat kost veel, of: Het is duur.
