is geenszins een verschijnsel van den laatsten tijd. Reeds bij de Grieken en Romeinen vinden we er de eerste sporen van, maar zij was in dien tijd nog niet georganiseerd.
Aan het einde van de Middeleeuwen zien we de eerste burgerlijke en kerkelijke organisaties voor armenzorg in de Nederlanden ontstaan.Het gebied van de armenzorg heeft zich steeds meer uitgebreid. Aanvankelijk stelde men zich alleen tot doel de armen voor honger te bewaren. Langzamerhand heeft de armenzorg ook een opvoedend karakter gekregen. Men probeert de tot armoede geraakte mensen weer op de been te helpen en te houden.
Verder heeft de armenzorg onder haar hoede de ouden van dagen, wezen, zieken, blinden, doven, enz.
Steeds blijft ook hierbij ’t principe, de mensen zich nog zoveel mogelijk zelf te laten onderhouden. Denk maar eens aan ’t manden vlechten door de blinden.
In Nederland is de particuliere armenzorg het voornaamste. De gemeentelijke armenzorg treedt pas daar op, waar de particuliere te kort schiet. Na het ontstaan van de wetten op sociaal gebied, waardoor men zich verzekeren kan tegen de gevolgen van ouderdom, ongevallen, sterfte, werkeloosheid enz., is de taak van armenzorg natuurlijk wel wat ingekrompen.
Toch blijft haar terrein nog uitgebreid genoeg.
In Nederland is de armenzorg van oudsher zeer goed ingericht en is en wordt er veel voor gedaan.
