koning van Perzië, geb. te Meshed in Chorassan 1688, overl. te Fethabad 1747, sproot uit een arme familie, werd op 17-jarigen leeftijd door de Uzbeken geroofd, plaatste, in vrijheid gesteld, zich zelf aan het hoofd van een rooversbende en bood aan shah Tahmas II aan, tegen een algeheele amnestie, hem van de overheersching der Afghanen te verlossen. Toen hij dit had gedaan en de shah de provinciën op den linkeroever van de Araxes aan de Turken afstond, onttroonde hij, dezen vorst en verving hem door diens minderjarigen zoon Abbas IIP in wiens naam hij het bewind voerde.
Nu dreef hij de Turken terug, ontnam, hun Georgië, het land van Shirvan en Armenië en dwong de Russen hem Derbend en Bakoe af te staan. Bij den dood van Abbas III (1736) besteeg hij zelf den troon, veroverde Afghanistan, een groot deel van Hindoestan en maakte zich meester van de hoofdstad van den grootmogol, Delhi (1734), welke hij geheel uitplunderde. In 1740 onderwierp hij nog Kaboelistan aan zijn gebied. Doch door wreedheden begon hij nu zijn roem te verduisteren en zijn onderdanen van zich te vervreemden; opstanden tegen hem braken uit en ten slotte werd hij door de officieren van zijn lijfwacht omgebracht.
